เมื่ออายุมากขึ้น การเจอเพื่อนก็กลายเป็นเรื่องยากขึ้น
จากกลุ่มคนที่เคยกินนอนด้วยกัน เคยไปเที่ยวด้วยกัน เคยใช้ทุกประสบการณ์ร่วมกันไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เบื่อโลก หรือแทบเป็นแทบตายกับการอกหัก เราก็อยู่ด้วยกัน
น่าแปลกที่ตอนนี้การนัดกันแต่ละครั้ง เจอกันแต่ละทีกลายเป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับคนทั้งกลุ่ม อีนั่นติดงาน อีนู่นติดผัว อีโน่นประชุมเช้า ยิ่งนัดไปต่างจังหวัดยิ่งแทบจะเป็นเรื่องที่ไม่มีหวัง
มันก็คงเป็นเรื่องปกติในวันที่เราโตขึ้น มีหน้าที่การงาน มีความรับผิดชอบที่เยอะขึ้น ต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ บางคนต้องเลี้ยงลูก ต้องรับบทเป็นคุณพ่อคุณแม่ มีหน้าที่หลากหลายและต้องต่อสู้ชีวิตกันหัวแทบแตก ข้อจำกัดกันในการเจอกันก็ยากขึ้น
แต่ก็แปลกอีก
ที่ไม่ว่าจะครั้งไหนที่พวกเราเจอกัน ทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยน
เรายังสามารถต่อทุกเรื่องกันได้ติด เรายังสามารถขุดทุกพฤติกรรมความบ้าบอของเราออกมา เรายังคุยกันได้ทุกเรื่องแม้แต่เรื่องที่เราไม่เคยคุยกับใคร เรายังด่าทอกัน เรายังให้กำลังใจกัน เรายังร่วมเสียและดีใจไปกับทุกอย่างที่เพื่อนของเราเป็น
เมื่ออายุมากขึ้น เวลาและพลังงานของเราก็หมดไปกับหน้าที่ความรับผิดชอบที่มากมายในชีวิต ไม่แปลกที่เราจะเจอกันน้อยลง แต่ในเวลาที่น้อยของเราทุกครั้งที่เจอก็ยังคงมีบรรยากาศเก่าๆที่เรารักเสมอ เพราะสุดท้ายพวกมันก็ยังคงเป็นกลุ่มคนที่เราสบายใจที่จะอยู่ด้วยที่สุด
เมื่อเราอายุมากขึ้น เราก็ได้เรียนรู้ว่าเพื่อนสนิท ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันเสมอ ไม่จำเป็นต้องเจอหรือคุยกันตลอด แต่เพื่อนสนิท คือเพื่อนที่ไม่ว่าเจอหรือไม่เจอ ก็รู้ว่ามันอยู่เคียงข้างเราไม่ว่าเรื่องใดๆก็ตาม
เมื่อเวลาน้อยลง เราจึงเลือกใช้มันกับคนที่มีคุณภาพ
และเวลาที่มีคุณภาพคือเวลาดีๆที่ได้อยู่กับพวกมึง
รัก
ช่า บันทึกของตุ๊ด